Milyonlarca işçiyi yakından ilgilendiren fazla mesai kararı geçen günlerde Yargıtay 22. Hukuk Dairesi’nden çıktı. Fazla çalışma yaptığını sav eden personelin bu tezini ispatla yükümlü olduğuna dikkat çeken Yüksek Duruşma, personelin imzasını taşıyan bordronun, geçersizliği ispat edilinceye kadar kesin kanıt olduğuna dikkat çekti.
Özel bir inşaat şirketinde çalışan usta, kıdem ve ihbar tazminatı ödenerek işten çıkarıldı. İş Mahkemesi’nin yolunu tutan mağdur personel, haftanın 7 günü, ulusal bayram ve genel tatillerde dahil çalıştığını, her gün saat 06.00’da patron tarafından temin edilen servis araçlarıyla alınıp şantiye alanına götürüldüğünü, saat 07.00’de işe başladığını belirtti.
Orta dinlenmenin 30 dakika olduğunu, çalışmasının akşam 19.30 yahut 20.00’ye kadar devam ettiğini, fazla çalışmalarının karşılığının ödenmediğini, çalıştığı sürece bütün resmi tatillerde, bayramlarda çalıştığını, lakin karşılığının ödenmediğini ileri sürdü.
Fazla çalışma, hafta tatili, ulusal bayram ve genel tatil ve taban geçim indirimi alacaklarının karar altına alınmasını talep etti. Duruşmada savunma yapan şirket avukatı ise davacı ile aylık 270 saat çalışma üzerinden kontrat imzalandığını, davacının fiyat bordrolarını ihtirazi kayıt koymadan imzaladığını belirterek, davanın reddini talep etti.
BORDRO VURGUSU
Duruşma, davanın kısmen kabulüne hükmetti. Kararı davacı personel temyiz edince devreye Yargıtay 22. Hukuk Dairesi girdi. Taraflara bildiri edilen kararda; milyonlarca işçiyi ilgilendiren emsal nitelikte tabirler yer aldı.
Fazla çalışma yaptığını sav eden personelin bu argümanını ispatla yükümlü olduğunun vurgulandığı kararda şu sözlere yer verildi: “İşçinin imzasını taşıyan bordro geçersizliği ispat edilinceye kadar kesin kanıt niteliğindedir. Bir öteki anlatımla bordronun düzmeceliği ileri sürülüp kanıtlanmadıkça, imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği varsayılır. Davacının fazla mesai, hafta tatili ve ulusal bayram ve genel tatil çalışmaları hakkında bir karar vermek gerekirken eksik inceleme ile yazılı biçimde karar verilmesi yanlışlı olup bozmayı gerektirmiştir.”
Cumhuriyet
