Üreten ve çalışan sanatkarlar neden görmezden geliniyor? Nerede hak, adalet, eşitlik! Bu soru ile yazıma başlamak istiyorum. Zira bu soruyu birbirimize sormaktan hiç sıkılmıyoruz. Bıkmıyoruz, ümitsizliğe kapılmıyoruz. ‘Ülkemizde sanata yeteri kadar kıymet verilmiyor’ cümlesini söylemekten ise hiç vazgeçmiyoruz. Evet biz vazgeçmiyoruz! Tıpkı pandemi sürecinde, ayakta kalmaya çalışan özel tiyatrolardaki sanat işçileri üzere, ya da müziğini yapmaktan vazgeçmeyen müzisyenler üzere… Tıpkı Nesrin Kazankaya üzere…
Tiyatro Pera, yeni mevsimde tekrar ödenek alamayan tiyatrolar ortasında. “Yine görmezden geldiler bizi” diyor Kazankaya ve ekliyor; “Başvuru dokümanlarında hiçbir eksiğimiz olmamasına karşın bize takviye verilmedi. Nedenini 19 yıldır anlayamıyorum. Şikâyet etmeyi hiç sevmem lakin Tiyatro Pera, Kültür Bakanlığı tarafından daima olarak görmezden geliniyor”. Pandemi sürecinin başından beri hükümetin genel yaklaşımı, kararsızlıklar, çelişkiler, gelgitler yumağı. Kazankaya, “Tiyatrolar da bundan nasibini aldı” diyor ve şöyle devam ediyor, “Hükümetin yarın ne karar alacağını kestirim etmek olanaksız.
İnanç hissimiz zedelendi. Gerçekleri saklamadan, hakikat bilgileri paylaşarak yönetmeliydiler. Özel tiyatrolara hükümetin vermediği dayanak Büyükşehir Belediyesi’nden geldi. Sahnelerini açtılar, konuk oyun olarak pek çok tiyatroyu ağırladılar. Biz de iki oyunumuzu sergileyip dönemi eylül sonunda açma fırsatı bulduk. Liderimiz Ekrem İmamoğlu’na ve Kent Tiyatroları Genel Sanat Direktörü Mehmet Ergen’e bu dayanışma için yürekten teşekkür ediyorum.”
3 kişilik bir oyunla yeni dönemi karşılayan Tiyatro Pera, Covid-19 pandemisi nedeniyle yeni bir repertuvar hazırladı. Kazankaya, “Geniş takımlı oyunlarımızı bu süreçte oynayamazdık. Varoluşumuz için savaşmak zorundaydık. Öncelikle eski oyunlarımızın görüntülerini elden geçirip YouTube üzerinden paylaşmaya başladık. Ayrıyeten Zeynep Özden’in yönettiği “İç Savaşlar isimli bir görüntü performans da ürettik” diyor. Oyunun konusunun yıllardır ilgi alanında olduğunu söyleyen Kazankaya, “Akıl oyunları. Gerçeğin göreceliği. Yaşanan, anımsanan ve hayal edilen gerçekliğin, insan aklında yarattığı karmaşa. Aldığımız kararlar, ömrü geri dönülmez bir biçimde yönlendiriyor. Anılarımızda o dönüm noktalarını değiştirmeye kalksak, paralel yeni gerçeklikler yaratabilir miyiz?” diyor.
Oyun, anne, oğul ve torun; üç jenerasyon figürlerin tuhaf alakaları, vakit zıplamalı sahnelerle anlatılıyor. Aklın gizemli kıvrımlarında dolaşırken, bir yandan da nesil çatışması, kişisel seçimler, zarurî ya da öğretilmiş sevgi, eski-yeni edebiyat kavramları tartışmaya açılıyor. Oyunu hayal gücünden yola çıkarak yazdığını söyleyen sanatçı, “Bir tek ‘tilki’ metaforu için şahsen bir tilki ilham verdi bana diyebilirim. Tesadüf sonucu Cunda Adası’nda karşılaştığım ve sesiyle beni dehşete düşüren tilkiyle ilgili araştırma yaptığım vakit, hiç bilmediğimiz yanları olduğunu öğrendim. Yırtıcı ancak sevgiyle eğitilirse evcil bir hayvan olabiliyor” diyor.
Cumhuriyet
