Tam konser üzere değil, yarım konser üzere. Hani mükellef bir akşam yemeği değil de atıştırmalık, sandviç üzere. Gerçi ben iki buçuk saat süren ve bitmek bilmeyen, bis’lerle uzayıp duranlarda da baygınlık geçiriyorum ancak İDSO’nun DenizBank’ın 17 yıldır süren dayanağıyla Cemal Reşit Rey Konser Salonu’nda yeni olağan şartlarda düzenlenen konserinde yalnızca benim değil, tüm seyircilerin reaksiyonu buydu, müzisyenler sahneden ayrıldıktan sonra. Herkes birbirine baktı, gidelim mi kalalım mı der üzere, sonra da sağa sola sordu, “Bitti mi?” Karşılık, “Bitti!” oldu. Bitti, tadı damağımızda kaldı!
Gerçi artık hayat bu türlü, tadı damağımızda kalıyor, süratlice gitmemek için, meskene gitmek gerekiyor! İstanbul Devlet Senfoni Orkestrasıcuma akşamı,18.00’de soprano Burcu Hancı’nın solistliği ve Can Okan’ın idaresinde olacak, program da çok hoş. Mozart ve Mascagni’den ünlü aryalar. Yağmur da yağıyor, rahmet, deyip nihayet geliveren sonbaharı selamlayarak salonun yolunu tutuyoruz. Yeni olağanda vestiyer ve büfe yok. Salon üçte bir kapasitede oturmaya açık. Seyirciler maskeli. Üflemeliler dışındaki müzisyenler de maskeli. Programda değişiklikler çok, ne çalıyor izlemek güç, hatta modüle nazaran çalan gidiyor, üflemeliler hatta farklı çalıyor. Artık neyse ne, müziğimizi dinledik. Soprano Burcu Hancı’ya doyamadım. Can Okan da müzisyenler de olağanüstüydü. Çabuk bitti ondan mı, haftaya tekrar gelin diye uğurlandık, gerimize bakına bakına çıktık. Madem ki çıktık, biraz da toplumsallaştık, konutumuza o denli döndük. 18.00 konserlerinin iyi yanı, çıkınca yemeğe gidilmesi oldu! 65 plus, sekiz olmadan meskene gidecekmiş, yok canım, 65 olan mı var, kimmiş onlar?
Cumhuriyet
