'Metroda bir bebek bulduk, oğlumuz oldu'

Danny Stewart, erkek arkadaşıyla buluşup yemeğe gitmek için New York metrosunda yürürken gözüne yerdeki bir bebek ilişti. O andan itibaren hayatının değiştiğini şimdi bilmiyordu.

Günlerden 28 Ağustos 2020, saat akşam 20.30 suları…Metro, Chelsea’deki 14. Sokak istasyonunda durdu. 34 yaşındaki Danny Stewart, partneri 32 yaşındaki Pete Mercurio ile randevusuna geç kalmıştı.

Çift, üç yıl evvel Pete’in oynadığı softball kadrosundaki bir ortak arkadaşları sayesinde tanışmışlardı. Danny bir mühlet Pete ve konut arkadaşının yaşadığı meskene taşınmıştı fakat o akşam Harlem’de diğer birine kiraladığı kendi dairesine, birikmiş mektuplarını almaya gitmişti.

Danny istasyondan süratle çıkabilmek için koştururken gözüne bir şey ilişti.

“Yerde, duvara dayalı bir şey gördüm, oyuncak bebek sandım” diyor.

Anlamamıştı. Bir çocuk, bebeğini neden yere bırakırdı ki? Ama merdivenlerden metro çıkışına yanlışsız yürümeye devam etti.

“Bir defa daha ardıma dönüp baktım ve o an bacaklarının kıpırdadığını fark ettim” diye anlatıyor.

Oyuncak sandığı şeyin gerçek bir bebek olduğunu anlayınca koşarak merdivenlerden aşağı indi. Koyu renk bir tişörte sarılmış olan bebeğin bacakları açıktaydı.

“Üzerinde giysi yoktu, yalnızca bu tişörte sarılmıştı. Göbek bağı hala kısmen duruyordu, bunu görünce yeni doğmuş olduğunu anladım. Bir iki günlük olabilir diye düşündüm” diyor.

Danny gözlerine inanmakta zahmet çekiyordu. Bir bebeğin nasıl olup da yere bırakılmış olabileceğini, bunu kimin yapabileceğini anlayamıyordu.

Küçük bebek çok sessiz ancak kocaman açılmış gözleriyle çok canlıydı.

“Başını kaldırıp baktı, ben de başını okşadım. Sonra bir mühlet mızıldandı. Gerçekten gerçek üstü bir durumdu. Gelip geçen insanların dikkatini çekmeye çalıştım ancak kimse dönüp bakmıyordu.”

Danny “Polisi arayın, lütfen!” diye haykırdıysa da çabucak kimse ilgilenmedi.

“Bir bayan ilgilendi fakat o da İngilizce bilmiyordu, o yüzden ne dediğimi anlamıyordu. Muhtemelen mecnun olduğumu düşünmüştür.”

Daha herkesin cep telefonuyla gezdiği yıllara gelinmemişti ve Danny çocuğu kaldırmaya canı acıyabilir, bir yarası yahut hastalığı olabilir niyetiyle cüret edemedi. Sonunda merdivenlerden sokağa çıkıp, telefon kulübesinden acil yardım numarası 911’i aradı.

“Bir bebek buldum” dedi kekeleyerek. Sonra polise yerini söyledi ve bebeğin iyi olup olmadığını görmek için tekrar aşağıya koştu. Polis gelene kadar asırlar geçmiş üzere hissetti.

“Eminim yalnızca bir kaç dakika sürmüştür. Ancak vakit durmuş üzereydi ve kalbim gümbür gümbür atıyordu. ‘Belki de birisi telefonla işletiyor diye düşünmüşlerdir, bana inanmamış olabilirler, oburunun da araması lazım’ diye düşündüm. O vakit aklıma Pete geldi.”

Tekrar merdivenleri süratle tırmanıp telefon kulübesine girdi ve bu sefer cebindeki son bozuk paralarla Pete’e ulaşmayı başardı.

“Bir defa daha ona anlattım. Polisi aramasını söyledim” diyor.

O sırada meskende bir aşağı bir üst dolaşarak randevularına geciken Danny’yi bekleyen Pete, bunları duyunca dehşete kapıldı.

“Çünkü Danny latife yapmaz. Yanlışsız olmayan bir şeyi söylemez” diyor.

Meskenden fırlayıp metro istasyonuna koştu. Vardığında polis bebeği almış sıhhat denetimi için hastaneye götürüyordu. Danny tabir verdikten sonra oradan ayrıldılar.

“Polis araçları hareket ederken Danny’ye dönüp, ‘Biliyor musun, hayatın boyunca bu bebekle ortanda bir bağ olacak’ dediğimi hatırlıyorum” diyor:

“Danny ‘Nasıl yani?’ dedi. ‘Eh’ dedim, ‘Çocuk eninde sonunda bir gün bulunduğu gecenin öyküsünü öğrenecek ve onu bulan kişiyi bulmak isteyecek. Tahminen nereye gönderildiğini izleyip, bugünün yıl dönümlerinde her yıl ona ikram göndermenin bir yolunu bulabiliriz.”

Sonraki gün metroda bulunan bebeğin öyküsü bütün haberlerde duyuruldu.

Danny televizyonlara röportajlar verirken bir muhabir “3,5 kiloluk bebeği bulan iyiliksever insanın” Danny Stewert olduğunu söylüyordu.

Bir öteki haberde Hispanik (Latin Amerika kökenli) görünen bebeğin bir tutam koyu renk saçı da olduğu duyuldu.

Danny bebeğin nasıl olduğunu öğrenmek istiyordu. Götürüldüğü hastaneye giderek bilgi almak istedi ancak başaramadı.

Danny ve Pete günlük ömürlerine geri döndüler. Danny toplumsal danışmanlık yapıyor, Pete ise oyun muharriri ve internet dizayncısı olarak çalışıyordu.

Ancak çok vakit geçmeden Aile Mahkemesi’ndeki bir duruşmaya katılması için Danny’ye Çocuk Müdafaa Dairesi’nden celp geldi.

2000 yılının Aralık ayında yapılan duruşmada yargıç Danny’ye duruşma boyunca salonda kalmasını söyledi. Polis memurlarının söz vermesinden sonra yargıç bir sefer daha Danny’ye seslendi.

“Yargıç ‘Bay Stewart, size durumu anlatmak istiyorum. Bir bebeğin sokağa bırakılması durumunda, öncelikle ve süratle, evvel süreksiz olarak bakacak bir aileye verir, sonra onu evlat edinebilecek bir aile bulmaya çalışırız’ dedi. Ben tam ‘Evet mantıklı’ diye düşünürken, yargıç bu sefer ‘Siz bu çocuğu evlat edinmeyi ister misiniz?’ diye sordu.”

Danny etrafa baktı. Bütün gözler üzerindeydi.

“Ben dahil mahkeme salonundakilerin birçoklarının ağzı bir karış açık kalmıştı sanırım” diyor.

“Evet isterim, lakin bunun kolay olduğunu sanmıyorum” dedi lakin yargıç gülümseyerek “Kolay olabilir” diye yanıt verdi.

Yargıcın sorusu çok ani ve beklenmedikti lakin Danny ve Pete’e, olayı duyan bir çok arkadaş ve tanıdıkları neden bebeği alıp o gece konuta getirmediklerini sormuştu. Ancak Danny bunun bu kadar kolay olamayacağını biliyordu.

Bir bebeğin evlat edinilmesi, istekli olan ebeveynlerin geçmişi ve yeterliliklerinin denetim edildiği 6 ila 9 aylık bir süreç gerektiriyordu.

Danny, “Evlat edinmeyi daha evvel düşünmemiştim. Lakin bir yandan da bu bebekle bir bağ hissediyor ve bunun bir fırsat, bir armağan olduğunu düşünmekten kendimi alamıyordum. Bu türlü bir armağana nasıl hayır denilebilirdi ki?” diyor.

Mahkeme salonundan çıkışta Danny, Pete’i arayarak haberi verdi.

Pete “İlk reaksiyonum ‘Yoo, yo istemiyorsun. Çabucak mahkeme salonuna dön ve yargıca kusur yaptığını söyle. Hayır de’ demekti” diyor.

İzleyen bir hafta boyunca Danny’ye nazaran “hararetli tartışmalar”, Pete’e bakılırsa “ateşli kavgalar” yaşandı.

Pete, “Hayatımı değiştirmek istemiyordum. Halimden mutluydum ve bebek her şeyi değiştirecekti” diyor:

“Paramız yoktu, yerimiz yoktu. Hala konutu oburuyla paylaşıyorduk. Ayrıyeten ona biraz öfkeliydim. Nasıl bana istişareden evet diyebilmişti?”

Bebek sorunsalı neredeyse ayrılmalarına yol açacaktı:

“Danny bir noktada ‘Ben bu işi yapacağım, sen katılsan da katılmasan da’ dedi. Ben de ‘Bebeği bağımıza tercih mi ediyorsun? dedim.”

Pete Danny’ye “New York’ta tek başına çocuk büyütme maceranda iyi şanslar” gibisinden “korkunç” şeyler söylediğini hatırlıyor.

Buna karşın, içinde bu bebek işinin olmasını umarsızca dilek eden bir yan da olduğunu söylüyor.

Sonunda Danny Pete’i, bebeği süreksiz olarak yanında kaldığı ailenin konutunda birlikte ziyaret etmeye ikna etti.

Gittiklerinde buranın bebek için ülkü bir yer olmadığını çabucak fark ettiler. Göbeğinden aşağısı bacaklarına kadar olduğu üzere pişik olmuş ve yer yer iltihaplanmıştı.

Onlara eşlik eden toplumsal danışman, süreksiz bakıcı anne ile konuşurken bebek sandalyesini Danny ve Pete’in önüne hakikat itmişti.

Bebek kocaman gözleriyle onlara baktı. Danny gözlerini hiç kırpmadığını ve çok sessiz olduğunu fark etti.

Bebeği kucağına birinci sefer aldı aldı ve “Hatırladın mı beni?” dedi.

Sıra Pete’e gelip bebeği kollarına aldığında “o an bir sıcaklık” hissetti:

“Parmağımı bütün eliyle kavrayıp sıkıca tuttu. Bana bakıyordu, ben de ona bakıyordum ve güya parmağımdan kalbime, başıma giden bir yol bulmuştu ve bana o anda onun babalarından biri olabileceğimi gösteriyordu.”

O günden sonra evlat edinme süreci hızlandı. Konut ziyaretleri, Danny ve Pete hakkında araştırmalar ve karşılık istenen bir çok soru.

Danny ve Pete’e bebeği yanlarına almalarının aylar sürebileceği söylenmişti, hazırlık yapmaya vakitleri olacağını düşündüler.

Ancak 20 Aralık’ta bebeği evlat edinmek istediklerini resmen bildirecekleri bir duruşmaya katılmaları gerekiyordu. Birebir yargıçtı. Önündeki takvimi inceledi.

“Sonra yeniden bize baktı ve ‘Tatili onunla geçirmeye ne dersiniz?’ dedi. Sanırım ikimiz de başımızı sallayarak evet dedik fakat içimden ‘Ne tatili?’ diyordum. Zira Noel’i kastediyorsa yalnızca birkaç gün kalmıştı.”

Lakin yargıç gerçekten de Noel’i kastetmişti ve çabucak toplumsal danışmana ve hukukçulara bebeği iki gün içinde teslim etmeye hazırlanmaları için talimatlar yağdırdı.

Meskene gidince Pete ailesini arayarak yardım istedi.

Onlara esasen evlat edinme planlarını anlatmış ve tam takviyelerini almıştı.

“Ona Kevin ismini vereceğimizi söyledim ve annem ağlamaya başladı zira benden evvel doğan ancak doğum sırasında ölen bebeğinin ismi Kevin olacaktı. Tuhaf bir formda Kevin onlara, eşcinsel oğullarından torun olarak geri gelmiş olacaktı.”

Hazırlık için yalnızca iki günleri vardı. Büyük bir telaşla çalıştılar. Pete’in ailesi gereksinim duyulabilecek her şeyi almak için büyük bir alışverişe çıktı. Danny ve Pete süratle çocuk sahibi olacak ebeveynler için yazılmış kitapları okumaya giriştiler. Beşik, kutular dolusu bebek bezi konutu doldurdu.

22 Aralık Cuma günü sabah saat 09.00’da Danny ve Pete, Kevin’i süreksiz bakım acentasından aldılar, bir battaniyeye sarıp sarmaladılar ve metroya binerek konutlarına götürdüler.

Danny, “Kar yağmaya başlamıştı. Uygunca büyülü bir ana dönüştü” diyor.

Bir aile olarak birinci akşamlarıydı.

Danny, “Galiba birinci sefer bir nefes aldık. Bunun sahiden olduğunu bir tıp şaşkınlıkla kavrıyorduk” diyor.

Kevin, Pete’in göğsünde uyuyakalmıştı.

Yargıcın planı aslında Kevin’in Noel tatilini Danny ve Pete ile geçirip sonra süreçler tamamlanıncaya kadar yine süreksiz aileye gönderilmesiydi. Fakat Danny ve Pete bebeğin kendileriyle kalmasının mümkün olup olmadığını sordular. 27 Aralık günü toplumsal danışman iyi haberi verdi: Kevin, evlat edinme süreci tamamlanıncaya kadar onlarla kalabilecekti.

Manhattan Aile Mahkemesi 2001’de 11 Eylül hücumlarının gayesindeki ikiz kulelere çok yakındı. Bu olay süreci geciktirdi fakat sonunda 17 Aralık 2002 günü Kevin artık resmen Danny ve Pete’in çocuğu olmuştu.

Danny Pete ve Kevin kısa müddette bir aile tertibi kurdu. Danny Kevin’in kitaplara bayıldığını hatırlıyor. Her gece ona uyumadan evvel kitap okuyor ya da müzik söylüyorlardı.

Pete Kevin’in bulunuşunun öyküsünü fotoğraflı bir kitap haline getirdi ve Kevin üç ya da dört yaşına geldiğinde geceleri ona bu kitabı okuyorlardı.

Pete, “En çok bu kitabı seviyordu” diyor ve ekliyor:

“Bazı geceler ve günler bir kaç defa okurduk. Kevin’i sık sık kendi kendine bu kitabın sayfalarını çevirirken ve ezberlediği sözleri söylemeye çalışırken bulurduk. Dünyanın en tatlı imajıydı.”

Kevin aslında bir yıl kadar bu kitabın kendi kıssasını anlattığını anlamamıştı. Ancak anladığında o kadar gururlanmış ve heyecanlanmıştı ki kitabı okula götürüp sınıfta anlatmıştı

Birebir vakitte biyolojik ailesinin kim olabileceğini de merak ediyordu:

“Ara sıra, dışardaysak gelen geçen insanlara bakardı. Yahut lokantadaysak bazen birini işaret eder ‘Şuradaki bayan benimle tıpkı renkte’ sıkıntısı. Ancak bunu çok sürdürmedi. Bir müddet sonra bunlar azaldı.”

Kevin 10 yaşına geldiğinde Pete bir gün onu okula götürürken dönüp “Pete babasıyla Danny babasının” evvelki gece neler konuştuğunu bilip bilmediğini sordu.

2011 yılıydı ve New York, ABD’de eşcinsel evliliğin yasal statüye kavuştuğu 6. eyalet olmuştu.

Aslında Danny ve Pete zati kendilerini evli sayıyordu fakat artık buna bir resmiyet kazandıracaklardı.

Kevin çok heyecanlandı ve babasına dönüp “İnsanları yargıçlar mı evlendiriyor?” diye sordu.

Bu kelamlardan ilhan alan Pete Manhattan Aile Mahkemesi’ne bir e mektup göndererek, Kevin’i evlat edinmelerini sağlayan yargıcın nikahlarını kıyıp kıyamayacağını sordu. İki saat sonra yargıç “Çok keyifli olurum” karşılığını yolladı.

Danny merasimde memnunluk ve şaşkınlık hislerine boğulduğunu hatırlıyor.

“Bizim bir aile olmamızın sebebi olan bayan, bizim nikahımızı kıyıyordu. Çember tamamlanmıştı” diyor.

Kevin artık 20 yaşında. Üniversitede matematik ve bilgisayar mühendisliği okuyor. Danny’nin metro istasyonunda bulduğu minnacık bebeğin uzunluğu artık iki babasından da uzun.

Frizbi oynamayı seviyor, maraton konuyor ve 14 yaşından beri Ulusal Dans Enstitüsü’nde dans eğitimi alıyor.

Pete Kevin’in bir şey öğrenmek istediği vakit gidip çabucak öğrendiğini anlatıyor. Bu halde gitar ve piyano çalmayı da öğrenmiş kendi kendine.

Pete, “Hep saygılı bir çocuk oldu. Diğerlerini anlıyor ve merhametli. Hislerini çok açığa vurmuyor. Gözlemci. İlgi toplamaya çalışmıyor. Ancak tıpkı vakitte sessiz bir önder. Çok komik de olabiliyor” diyor.

Ailece parklara gidiyor, birlikte kano yapıyor ya da en sevdikleri beyzbol grubu New York Mets’in maçlarını izliyorlar.

Artık 55 yaşına gelen Danny, “Hayatımın öteki nasıl olabileceğini hayal bile edemiyorum. Hayatım çok daha güçlü ve doyurucu oldu. Çocuk benim dünyamı, dünyaya bakışımı, bütün bir merceği değiştirdi” diye ekliyor.

Pete ise bundan 20 yıl evvel baba olma fikrini imkansız bulurken artık ebeveyn olmama fikrini düşünemediğini söylüyor:

“Oğlum hayatıma girmeden evvel bu kadar derin bir sevginin varlığından haberdar değildim.”

Cumhuriyet