Olmayan bir organınızın acısını hiç hissettiniz mi? Yahut bu türlü bir mümkünlük olduğu hiç aklınıza geldi mi? Toplumsal yara uzun müddettir kanıyor ve kimsenin umurunda değil… Sırf 19 Eylül’lerdeki Gaziler Günü’nde gündeme getiriliyorlar. Sonra hatırlayan yok. Ankara’da yaşayan gazi İzzet Ertunç’u telefonla arayınca, kendisinin isyanına şahit olduk.
İki bacağını diz üstünden mayına vermiş bir gazi. Tekerlekli sandalye ile yürüyor. Konutundayken yumruklarının üzerinde hareket ediyor ve ellerinin üzeri kat kat nasırlı. “Fantom ağrılarım başladı ağabey, kapattım kendimi bir odaya, gerilimden kimseye ziyan vermek istemiyorum. İlaçlar artık tesir etmiyor, 20 gün bir ay bezdiriyor” diye anlattı durumunu. Fantom ağrısı nedir diye soramadım. Türkiye’nin her tarafında yaşayan gazilerin her sıkıntısını kendisine sorun edinen Cem Bölükbaşı’nı aradım. “Kaybettiği ayağının bileğindeki, parmağındaki ağrıları hissediyor. Organın kalan kısmı daima kıpırdıyor, hareket halinde” diye anlattı. Çatışma bölgesinde askerlik yapanlar tehlikeyi bilir lakin, yaralanıp gazi olunca yaşayacaklarını neredeyse hiç bilmez, düşünmez. Fakat gazilere vefa borcu olan toplumumuz da bu bahiste pek hassas değil…
MARDİNLİ HAKAN’IN MACERASI
Gaziyseniz ve Ankara dışında yaşıyorsanız, işiniz daha da sıkıntı. Mardinli Hakan, proteze gereksinimi olan bir gazi. Proteze muhtaçlığının olduğuna karar verilebilmesi için Ankara’ya gelmesi gerekiyordu, geldi. Lakin kalacak yer sorunu vardı. Yeniden birkaç insan devreye girdi, araştırdı, insanların hassaslıklarını harekete geçirdi ve Mardinli Hakan, günlüğü 75 TL’den bir otelde 18 gün kaldı. Heyete girdi, protezi hak ettiğine karar verildi. Memleketine döndü, maceranın ikinci kısmı olan protezin hazırlanması için tekrar Ankara’ya gelecek. Pekala, nerede kalacak? Türkiye’de proteze gereksinimi olan gazi sayısının 1500 civarında olduğu söyleniyor. Gereksinimleri için Ankara’ya gelmeleri gerektiğini bir düşünsenize. Karabasan… Darbe teşebbüsünün akabinde tüm askeri hastaneler, FETÖ’ye duyulan haklı öfkeyle Sıhhat Bakanlığı’na bağlandı.
Bu sırada Ankara’daki Rehabilitasyon Merkezi’nde kalan gazilere hoyratlıklar yapıldı. Hoyratlıklar hala sürüyor. Rehabilitasyon merkezine gidip problemini anlatmak isteyen gazilere randevu alınması şartı getiriliyor. Gaziler haklı olarak hassas. Evvelce öncelikleri vardı, sorunu olan gazi, anında doktora masraf görüşürdü. Artık randevu almaya zorlanıyorlar. Askeri hastaneler, gazilerin yaşadıkları yerde muhtaçlıklarını karşılamaları için koşul. Gaziler, askeri hekim, hemşireyi kendisine daha yakın hissediyor. Onun kelamlarına ikna oluyor. Bu hastanelerin çatışma bölgesindeki askerler için de vazgeçilmez olduğu darbe teşebbüsünün üzerinden geçen 4 yıldan sonra ortaya çıktı. Harp psikiyatrı sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Çatışmada yaralananlara yönelik cerrahi tecrübesi olan doktor sayısı da birebir. Gelinen noktada iyi bir planlamayla asker hastanelerinin açılması kaçınılmaz. Aksi durumda karmaşa büyüyor.
İRAN’DAN DA GERİDEYİZ
Türkiye, Kurtuluş Savaşı’ndan bu yana daima gazileri olmuş bir ülke. Lakin gazilerine ait net bir yasası yok. Gazilerin hakları aşikâr değil. O denli bir karmaşa var ki anlatmakla da anlaşılmıyor. Gazilere yönelik sistem açısından en geri ülkeyiz. ABD’de, İran’da, kardeş Azerbaycan’da gazilere tanınan haklar ülkemizde yok. Birçok gazi, devletle davalı, yargıda uğraşıyor. Ülke savunması için gazi olanlara adeta “Al şu tazminatı, kaybol” deniyor. Bu beşerler kaybolmuyor, sorun büyüyor. Vakit geçirmeksizin Başta MSB, Sıhhat ve Aile bakanlıklarının bu hususa çağa uygun, esaslı tahlil üretmesi gerekiyor.
Cumhuriyet
