Cannes’dan iki yıl sonra, Venedik’te de tıpkı misyona getirilen Avustralyalı yıldız oyuncuya samimiyetle teşekkür eden Barbera’nın yüz çizgileri daha gergin. Altı aydır mahpus kalan sinema dünyasının profesyonelleri, ömürlerinin ayrılmaz modülü olan seyahatlere çıkıp sinema alıp satmaya, söyleşiler vermeye maskeli de olsa tekrar başlamanın, toplantılara ve küçük davetlere katılabilmenin heyecanı içinde memnunlar lakin, O, “12 Eylül’e kazasız belasız ulaşmayı iple çekiyorum” manasına gelen dolaylı kelamlarıyla, çok boyutlu sorumluluğunun şuurunda olduğunu çabucak vurguluyor.
Şenlik sonrası, iştirakçilerin bir kısmı hastalanır da, her davetlinin kendini karantinaya alması gerekirse, bunun sorumluluğu nasıl paylaşılacak?
“Yok abi bir şey olmaz. En berbat ihtimalle, beş kıtadaki farklı köklerden gelen virüs çeşitleriyle tanışıp, en sağlam aşıyı olmuş sayılırız, boşver!…” diyebildiği için, sorumlu aramayı anlamsız bulacak olan bu ‘zararsız sorumsuzlar’ azınlığı dışında kalan çoğunluğun yansısı ne olacaktır o vakit?
Gündeme gelme mümkünlüğü hiç te düşük olmayan bu sıkıntısının şuuruyla alınan tedbirlere (salonlarda iki yanınızdaki koltuğu da boş bırakarak arayı korumak, her giriş çıkışta ateş ölçmek, sinema izlerken bile maskelerin burun altına dahi düşürmemek kurallarına) uyulup uyulmadığı, çok sıkı biçimde, daima denetleniyor…
Bu bağlamda, ana heyette vazife almayı kabul eden Romanyalı direktör Christi Puiu’nun, “Maske takarak bu şartlarda sinema izlemeyi kabul edemem. Heyetten çekiliyorum” diyerek aldığı tutum sonrası, yerine Amerikan aktör Matt Dillon’un getirildiğini de anımsayalım…
İzlediğimiz hoş, değerli, manalı başarılı ya da en azından farklı sinemalar kadar, içinde bulunduğumuz bu “acayip” ortamın tesirleri de yer yer kayda kıymet olabiliyor. Örneğin, ismi büyük bir Amerikan sinema mecmuasının aklı önce bir kalemi, bu yıl bayanların Venedik ana heyetinde %60, Altın Aslan
yarışında da %44 oranında yer almasına sevinmekle yetinmeyip, jürilerdeki etnik ve ırksal çoğunluğu da sorgulamaya kalkmış. Oturup, son beş yılın Cannes, Venedik ve Berlin şenliklerindeki tüm heyetleri tarayıp, Asyalılar dışında öteki ırkların, bilhassa de Siyah Afrikalıların çabucak hemen hiç temsil edilmediğini saptayarak(!) en berbat notu da Venedik’e vermiş…
Beyin hücrelerini, bilhassa de nöronları maksat alan virüslere karşı aman çok dikkatli olun ! Aşısı var gerçi lakin, hergün yaptırmak gerekiyor : Bol bol okumak, izlemek, gözlemlemek, tartışmak, düşünmek, önyargıları kovmak, sanki diyebilmek, çabucak suçlayıp yargılamanın şehvetine kapılmamak, her şeyle dalga geçebilmek, bilhassa de kendimizle alay edebilmek vb…
Bundan bu türlü, hem sinema seçkilerini hem de heyet üyelerini, yapay zekası geliştirilmiş ve ‘’politically correct” eşitlikçi paradigmalarla şartlandırılmış akıllı bilgisayarlara bırakıp, sanal şenlikler düzenlemek en iyisi galiba, ne dersiniz?
Bu soruyu yanıtlamadan evvel, Fransız müzisyen, direktör ve senaryo muharriri Quentin Dupieux’nün (1974), şenlikte yarış dışı sunulan, saçma güldürü tipinin incelikli bir pırlantası sayılacak kadar çarpıcı sineması “Mandibules”ü izleme fırsatı bulmanız dileğiyle…
Cumhuriyet