Levent’teki küçük villanın zilini çalıp bekliyoruz, fotoğrafçı arkadaşım Kaan’la birlikte. Kapı resen açılıyor ve karşımızda gönlü genç bir beyefendi, müzikler söyleyerek karşılıyor bizi: Yeşilçam’ın “Altın Çocuğu, Göksel Arsoy!” Şaşkınlıktan hangi şarkıyı söylediği aklımda bile kalmıyor, yeni olağan şartları içinde birbirimize sarılmamak için uğraş sarf ederek yolu gösteren Soley Hanım’ı takip edip verandadaki masaya kuruluyoruz.
Göksel Arsoy’u SESAM’ın onur mükafatları merasiminde izledim. Yeşilçam’ın ünlülerinin davet edildiği geceye, onun kadar gözü pek olamadıkları için birçok ünlü gelmemişti. “O gece en şık bendim” diye tekrarlamakta haksız değil, hem en şık hem en güzel hem de en ünlüydü gelenler içinde! Uzunluğu bosu da var, yaşı da. Ancak dimdik durması, sahneye çıkarken yardım etmek isteyenleri itmesi dikkatimi çekmişti. Gazeteye küçük bir haber yapabildik. Teşekkür için aradı, sohbet ettik ve buluşmaya karar verdik. Canlı tarih, kim bilir neler anlatacaktı?
Ben bu kadar sanatkarla tanıştım, onun kadar planlı programlısıyla karşılaşmadım. Ne anlatacağını kronolojik sırasıyla hazırlamış, soru sordurmuyor, sorarsam karşılık vermiyor, verirse “Yazma ama” diyor!
Müziklerle karşılaması bile olası ki bir sahne planlaması. Pek çok sinemacının tersine çok sinema seyreder ve o sahneleri kullanırmış, rolünü oynuyor! Aslında hayatına kendisinin istikamet vermeye başlamasından evvel her şey biraz tesadüf.
YEŞİLÇAM’IN BİRİNCİ JÖNLERİNDEN
Göksel Arsoy, ki sarışınlığını muhtemelen Giritli anne ve Dramalı babasından almış, Bakırköy Taş Mektep’te, Haydarpaşa Lisesi’nde okumuş. Babasının işi hasebiyle Kayseri Hava Üssü’nde büyüdüğü için de havacı olmak istiyor lakin ailesi müsaade vermediği için pilot olamıyor. Spora meraklı, voleybol oynuyor, at biniyor, yelken yapıyor. Gösterişli, göze çarpıyor. Pilot olamıyor lakin İngiliz Havayolları’nın yer hizmetlerinde çalışırken yardımcı olduğu bir yolcu, Fuat Rutkay, sinema imalcisi çıkıyor; daha sonra kendisini çağırıp kontratı önüne koyuyor, yıl 1958, birinci sinemasını, “Boş Beşik’i çekiyor!
O yıllar, ünlü aşk romanlarının sinemaya çekildiği yıllar. İkinci sineması, Kerime Nadir’in Samanyolu romanından Belgin Doruk’la oynuyorlar. Seyirci bu ikili bayılıyor, peş peşe 15 sinema çekiyor. Yeşilçam’ın yıldız devri, gişe garanti.
Ben artık dayanamayıp soruyorum: Tamam güzel, tamam sportmen, lakin sinemayla hiç ilgisi yokken nasıl oluyor da pat diye başrol oynuyor?
REDDEDİLEN SİNEMALAR
“Bakmasını bilmeyen artistin işi zor!” diyor, “Kadınlara aşkı öğreten adam diye tanınıyordum.” Bu kadarı yetiyor demek, gözlerini güneş geliyormuş üzere hafif kısıp romantik bakacaksın. Artık Kerem Bursin güya o denli bakıyor? Her şeyden evvel akıllı adam. Senet sepetle uğraşmamak için kendi şirketini kurup üretimci oluyor. Akacaksa ona aksın. Değişik anılara gelelim.
O periyot Sansür Konseyi, çekilen bütün sinemaları gösterimden evvel Ankara’da “Büyük Sinema”da izlenip yayımlanmasına karar veriyor! Türkan Şoray’la oynadığı “Kızgın Delikanlı” sineması “sol içerikli” diye reddediliyor!
Sinemasını kolunun altına alıp Çankaya’nın kapısına dayanıyor. Randevusu yok, tanışmışlıkları yok, darbeci filan lakin cumhurbaşkanı halk adamı Cemal Ağa, kabul ediyor onu, sarılıp öpüp bir de yemeğe alıkoyuyor. Sineması, köşkte muhafız alayı subaylarıyla birlikte izliyorlar, Cemal Gürsel, gözyaşlarını silip “Ne var bu sinemada? Herkes izlesin” deyince sansür aşılıyor!
ŞAFAK BEKÇİLERİ
Ankara’ya alıştı ya, aklı da havacılıkta. Bu defa “komutanı göreceğim” diye Hava Kuvvetleri’nin kapısına dayanıyor. Yeniden kapılar açılıyor ve İrfan Tansel, periyodun Hava Kuvvetleri Kumandanı, projeyi dinleyince tamam deyip Eskişehir’e “Her türlü kolaylığı gösterin” buyruğunu veriyor.
Halit Refiğ’in direktörlüğünde “üç ay uğraştık” dediği senaryosunu yazıp “Şafak Bekçileri” sinemasını çekiyorlar. Ankara, Sansür Konseyi yeniden reddediyor mu? Münasebet, “Göksel Arsoy, teğmen kıyafetiyle her köşede bir kızla öpüşüyor!” Artık öğrendi ya, tekrar dayanıyor kapıya. Kumandanlar sineması seyrediyor, çok beğeniyorlar, yeniden Sansür Kurulu’na ayar veriliyor ve sinema gösterime giriyor!
ALTIN ÇOCUK JAMES BOND
Adam akıllı. “Bu dramatik aşk sinemaları üzerime yapıştı. Bunların modası geçerse benim de işim biter dedim. Batı’da da Bond modası var.” James Bond olmaya karar veriyor. Londra’ya gidiyor (hem de arabayla!), 5 hoş kız bulup sineması çekiyor. Ağzım açık dinliyorum, Altın Çocuk Bond’un maceralarını, dövüş, otomobille kovalamaca, sevişme sahnelerini. Lakin İstanbul’dan Londra’ya otomobille gidip gelmesi yok mu, beni en çok o uçuruyor!
Göksel Arsoy’la vedalaşıp ayrılırken ikimiz de bir dost kazandık diye düşünüyoruz. Bahçeye, küçük süs havuzuna, çok sevdiği koca çam ağacına bakıyorum. Oturduğu villa, çocuklar evlenip gittikten sonra karıkocaya neredeyse büyük bile. Lakin o bir Hollywood yıldızı olsaydı çektiği bu sinemalar, sahne hayatı ve prodüktörlüğüyle malikânede yaşardı.
Şimdiki en büyük zenginliği ise anıları, eşi Soley Hanım’la hâlâ birlikte sağlıklı ve dinç oluşları. Pandemi bittikten sonra tekrar, yalnızca sarılmak için geleceğimi söylüyor, uzaktan veda ediyorum, yılların eskitemediği bu güzel delikanlıya!
Cumhuriyet
