Antalya, Serik ve Manavgat bölgesinin insanı ve oradan hiç öteki yer görmemiş, 80 yaşındaki Yörük Gülistan Katter’in sıra dışı hayatını anlatacağım. O hayatın içinde müziğin apayrı bir yeri ve kullanılış, çalınış biçimi var. Gülistan Teyze’yi, tekrar müzik sevdalısı Emre Dayıoğlu bulmuş. Tabi onları bulmasına Abdullah ve Yaşar Çakmak kardeşler aracı olmuş. Zira onlar büyüdükleri toprakların istekli rehberleri.
Söylenecek olan ezgi sırasında parmakların boğaza bastırılma yolu ile ritmik hareketler ve aşağı üst kaydırılması ya da boğaza dikey hareketlerle vurulması sonucu seste perde değişikliği yaratma aslına dayalı icra biçimi. “Vurma” ve “Kaydırma” olarak, iki teknik var. Çoklukla kız çocuklarının uyguladığı bu usul, erkek çocuklarında ise kaval, cura ve ıklık ile oluyor. Hayatlarının büyük çoğunluğunu dağlarda ve hayvanlarla geçiren çoban çocukların birbirleri ortasında da bir bağlantı hali aslında. Engelli oğlu Memiş ile hayatına devam eden 80 yaşındaki Yörük bayanı, o hoş şivesiyle: “On çocuk doğurdum, beşi mezarda. Çok çektik, kalmadı ki ses!” diye tevazu gösteriyor.
Dinlerken güya Kızılderili ritüeli üzere. Ya da bir çeşit kuş lisanı. Son yaşayan olduğu için kaydedilen görüntüye “ Yok, çıkmayo. Eskidendi” dese de, elini kulağına dayıyor, gözlerini kapıyor ve kendinden geçerek tıpkı bir ozan üzere, tıpkı Joan Baez’in sahnede müziğin içinde kendini bularak gözlerini kapatıp söylemesi üzere söylüyor. Görüntüde son kelam ise şu: “Şimdi buradan söylesem herkes duyar mı? Müzik hepimizin ortak paydası”
https://www.youtube.com/ watch?v=mdbEBhm78mM&t=2s
Cumhuriyet
