Birinci düdük çaldı. Dayanılmaz bir pres, paslaşma, yardımlaşma, rakibi boğan bir ekip..
3 gün evvel iki pası bir ortada yapamayan Galatasaray gitmiş, farklı bir grup gelmişti…
Tahminen yumurta kapıya dayandığı için bu değişim yaşandı, tahminen Arda-Belhanda-Feghouli üçlüsü güçlerine kavuşup tıpkı anda tıpkı maksat için oynamaya başladığı için bilinmez, ancak Galatasaray değişmişti, olumlu manada bir değişim yaşanmıştı.
Evet, renktaşı Göztepe önünde fevkalade bir 15 dakika oynadılar. Bu futbolun karşılığı da çabucak geldi ne palavra söyleyelim. Evvel Feghouli-Belhanda ve Diagne’nin presinde Emre Kılınç’ın akıl dolu golü, akabinde Arda Turan’ın Atletico Madrid günlerinden kalma sayısı.
Şayet Göztepe Soner’le çabucak karşılık vermese bu futbola inanın maç birinci adımda kopardı. Fakat Halil-Soner imali İzmir golü Göztepe’yi en azından 60’lı dakikalara kadar canlı tuttu.
2-1 sonrası niçin durdu Galatasaray çözmek güç.
Tahminen 2-2 telaşı sarmıştı, tahminen frene bastılar ağır maç tarfiğinde. Ancak iyi de yapmadılar. Zira Göztepe Feghouli’nin 3. golü gelene kadar maça ortak kaldı. İşte o kısımda biraz Luyindama, fazlaca da Okan direndi. Şayet direnmeseler maç 2-2’ye kolaylıkla gelirdi. Galatasaray sahiden iyi bir kaleci kazanıyor Muslera’nın dediği üzere.
3. golde o ana kadar tahminen de en sıradan maçını oynayan Taylan’ın asisti dikkat çekti. Her geçen gün üzerine koyuyor Taylan. Bazen fizik gücü, kimi vakit da, ince pasları ile maça ismini yazdırıyor. Göztepe karşısındaki asisti, Major lig kalitesindeydi.
Sonuçta Karagümrük bozgunu sonrası üstelik teknik yöneticisi ve savunmasının kıymetli ismi Marcao cezalıyken alınan 3 puan çok değerli. Ondan öte Galatasaray önde baskı yaptığı vakit rakibi bunalttığının farkına vardı. Diagne, Arda, Feghouli, Belhanda ve gerilerinde da Emre Kılınç’la her gruba gol atarız havasını buldular.
Elbette Trabzon deplasmanı ne olur bilinmez, lakin Galatasaray tekrar eski havasını buldu.
Cumhuriyet
