Kendi kendine yetememek, daima daha fazlasını istemek, daha iyi olmayı istemek. Bir diploma var, ikincisini koymak üzerine, bir muvaffakiyet, yenisini. Bir ülke, bir diğer ülke; bir lisan, bir öbür lisan. Esen Özman’ın tiyatro ve ömür serüvenini okurken yoruluyor insan. NDS’den okuldaşız. Bizi orada çok çalışmaya, yetinmemeye odakladılar. Tiyatro sanatkarı Esen Özman, Andreas Flourakis’in Yapraklar oyununu sahneye koyup oynamaya nasıl karar verdiğini şöyle anlatıyor: “ ‘Yapraklar’ çok bekledi bende. Tiyatroya orta verip de içe döndüğüm süreçte ‘Yapraklar’ filizlendi içimde. Hani hakikat yer ve vakit dendiği üzere. Hayat pürüzleri de girdi ortaya. Tahminen, ‘Yapraklar’ daha da kök salsın diye. Yeşillendi ‘Yapraklar. Doğur beni küllerimden’ dercesine… ‘Yapraklar’ doğum-ölüm ortasındaki bir nefeslik döngünün oyunu bana kalırsa.”
Gerçek vakit artık mi? Demek öyle! Alışılmış bu biraz da mecnun işi! Yerleşik tiyatrolar sahnelerini açamaz, özel tiyatrolar belediye ve devlet takviyesiyle ayakta durmaya çalışır, açılanlar yarım koltuk kapasitesiyle suyun üzerinde kalmaya uğraşırken, tek başına bir bayan, şirketi bile yok, kendi imkanlarıyla, kendi birikimiyle ben varım deyip oyun koyuyor ve oynayacak! Bence bu haber bedeli taşıyor ve onun için oyunu bile görmeden yazıyorum! Oyun 24 Ekim’de Moda Sahnesi’nde prömiyer yapacak. Sonra da Kumbaracı’da.
FRANSA VE YUNANİSTAN
İstanbul’da konservatuvarı bitirip iki yıl Devlet Tiyatrosu’nda oyuncu ve direktör olarak çalıştıktan sonra bursla Fransa’ya gidip tiyatro master’ı yapan, orada da hem oyunlarda oynayıp hem oyun sahneleyen sanatçı, Yunanca’ya merak sarar. Bu defa Yunanistan’da yaşayarak Yunanca öğrenir. Andreas Flourakis’in oyunlarını kendi lisanından okur ve oynamak ister. Lakin kendisinin de dediği üzere vaktini bekler. “Yazar Andreas Flourakis de bekledi benimle. Onu daha da tanıyayım, başka oyunlarına da yoğunlaşayım diye. Yunan lisanı de köklenince içimde, kolları sıvayınca Flourakis’in başka oyunlarını da çevirmeye…”
BAYAN HİKAYESİ
Yapraklar, bir bayan hikayesi. Ana kız alakası, kadınlık, üremek, büyümek, aşklar, hayal kırıklıkları, yalnızlık anlatılıyor. İçimizden biri o bayan. Yapraklar ise bir bir kopup düşen takvim yaprakları olmasın? Esen Özman, ana temasını, “Büyüyünce, bir bayan olarak yalnız da kalsan kaygılarınla baş etmeyi öğreneceksin.” Diye özetliyor. Bir öbür vurgusu ise “Anne olmak hayatta istemediğim şeydi. Ben esasen çocuktum”! Çocukluğumuza mı sığınmak, endişelerimizden mı kaçmak, oyunu izleyince göreceğiz.
Cumhuriyet
