Kendi toprağına ihanet edenler, iki somyalı meskenleri, havuzlu ve güvenliği var diyerek sitelere gittiler. Kendi toprağına ihanet edenler, 80 darbesi sonrası liberalizm rüzgârlarını meltem sananlar. Ne vakit ki kapına kadar gelen ve kelamda seni varlıklı ve toplumda yarışa sokacak “üstenci” kostümü giydirecek bankaların kartları market önlerinde satıldı, o gün, o kartların cebinde olmayan paranı harcatan çağdaş tefeciler olduğu canından can çıkarak anlaşıldı.
Siyasalların seçimler boyunca bir kutu şeker, bir paket çay, kahve ile başlayan aldatışları bugün geldiğimiz noktanın temel taşları. Sonra boğulduk. Toprağa kaçtık! Kaç nesil sonra toparlanabilir bilmiyorum lakin hazır pandemi müddetince kendi öz kimliğimize dönebilme, ruhumuzu, ömrü ve diğerini anlayabilme fırsatını bulabildiğimizi düşündüm. 57. Antalya Sinema Şenliği yaklaşırken aklıma bunlar geldi. Günlerdir heyet üyeleri takdim ediliyor. Asıl işçiler yok. Dünyayı dolaştı, mükafatlar aldı lakin Sevgi Hirschhauser’ın Toprak sineması, kendi toprağında yer bulamadı ne yazık ki. Neden? Setlerde küçük yaşlardan itibaren işçi olarak çalıştığı için mi? Antalya’da doğduğu için mi?
Kendi memleketinin meselesini, kendi toprağında anlattığı için mi? Yoksa Türk Sinema tarihimizde Fikret Otyam ile başlayan birinci TOPRAK sinemasının yeni kuşağı olduğu için mi? Ya da vefalı olup, Altın Portakal alması için önemli emek veren Behlül Dal’ı andığı için mi? Sanırım nitelikli olmanın cezası. Aklı başında bir genç bayanın yalnızca kendine değil takımına, ülkesine kazandırdığı ödül, birilerine mi dokundu? Kime, niçin, neden dokundu? Her şeyi Antalya’da geçen, Antalyalı direktör olan bu sanatkarımızın işi, madem müsabaka sinemaları ortasına giremedi de neden prömiyeri için yer verilmiyor?
Cumhuriyet
