Yok yok, koyun kuzu işi bitti galiba. Artık ucuza gelsin diye 7 kişi bir olup danaya giriyorlarmış! Niyet kan akıtmak ve eti paylaşmak olunca. Çocukluğunda kurban travması yaşamış olanlar bilir.
Merhum annem, gününden hayli evvel gidip alırdı kuzuyu, biraz beslensin diye. Konutun küçük balkonuna bağlardı. Biz iki küçük kız, günlerce elimizle besler, sevip okşardık. Kedimiz üzere. Sonra o sabah, adamlar gelip alırdı kuzumuzu. Gözünü bağlar, kokular sürer, boynunu okşar, yere yatırır. Dualar senalar.
Meskenin ardındaki yerde. O vakitler meskenlerin ortasında arsa var! Çocukların oyun oynadığı. Gözümüz yaşlı konutta bekleriz biraz evvel sevdiğimiz kuzunun tepsi tepsi et olarak geri dönmesini! Bir de komşulara dağıtması var. Bir de kavurması var! Yüzyılların pagan âdeti, İslamiyetin de kuralı olmuş, 21. yüzyılda hâlâ kent içinde hayvan pazarı kuruluyor, kurban kesiliyor. Metin Akpınar’ın evvelki gün izlediğimiz belgeselinde, büyük ustanın vaktinde oynadığı bir kurban parodisi var.
Tüylerim ürpererek izledim, bu kadar mı çarpıcı kara mizah yapılır? İnsanın ikiyüzlülüğünü o denli hoş anlatıyor ki. “Kurbanın gözünü bağlayacaksın, şefkatle davranacaksın, çenesinin altını okşayıp rahatlatacaksın, biraz sonra bıçağı dayayacağın. Kulağına duasını fısıldayacaksın. Kokular süreceksin.
Yere yatıracaksın.” Sonra? Neyse seyretmek lazım, o hayvanın uzun müddet can çekişişini, bacağını tepişini bir oynuyor, sanırsın koyun! Konuttaki kedisini, köpeğini seven insanın kuzuyu yere yatırıp kesmesi tipçilik. TBMM’den bütün partilerin anlaştığı “Hayvana Şiddeti Önleme” yasasının da bunun için çıkmadığı yazılıyor. Besiciliğe ziyan verirseymiş. Beşerler hayvan yemekten kolay kolay vazgeçmeyecek.
Çin’de olsam beni de yerlerdi! Köpek Şenliği yapıp, kesip yiyorlar. Fakat hiç olmazsa bebekleri yemeseniz, kuzuyu, oğlağı? Mahallemizin kasabı Kasap Nuri, bütün sokak köpeklerini besler. Dün ona kurbanda kesim işlerine yardıma gidip gitmeyeceğini sordum. “Ben yapamam, dedi. O öteki bir iş. Ben kesemem!” Kasap Nuri’yi daha çok sevdim!
Cumhuriyet
