Londra’daki King’s College’ın araştırmasına nazaran, geçen yıl Mart ayında ülkeyi etkileyen koronavirüsün birinci dalgasında en ağır Covid-19 hastalarıyla ilgilenen sıhhat çalışanlarının çoğunluğu travma yaşadı.
Geçen yılın Haziran ve Temmuz aylarında internet üzerinden yapılan araştırmaya, İngiltere genelindeki hastanelerin ağır bakım ünitelerindeki 709 sıhhat çalışanı katıldı.
Bu şahısların yarısında yakını ağır tasa bozukluğu, depresyon ve travma sonrası gerilim bozukluğu görüldü. Bir kısmında alkollü içki tüketiminin bağımlılık derecesinde arttığı tespit edildi.
Araştırmaya katılan yedi sıhhat çalışanından biri de ya kendisine zara vermeyi ya da “Ölsem daha iyi” diyerek intiharı düşündü.
Hemşireler ve hasta bakıcıların ruh sıhhati, tabipler ve öbür klinik çalışanlarına nazaran daha ağır hasar aldı.
Araştırmaya katılanların yarısından biraz fazlası ise travma yaşamadığını ya da sağlıklı formda atlattığını belirtti.
Şimdi ayrıntılı kıymetlendirilmesi yapılmayan fakat internet ortamında yayımlanan sonuçlara nazaran, araştırmaya 291 hekim (yüzde 41), 344 hemşire (yüzde 48,5) ve 74 başka sıhhat çalışanları (Yüzde 10,4) katıldı.
Araştırmaya katılanların;
- Yüzde 59’u iyi olduğunu;
- Yüzde 45’i klinik düzeyde ağır depresyon (Yüzde 6), travma sonrası gerilim bozukluğu (Yüzde 39), ağır korku bozukluğu (Yüzde 11) ya da alkol sorunu (Yüzde 7) yaşadığını belirtti.
Araştırmacılar, ağır bakım çalışanlarının karşı karşıya kaldığı baskı düşünüldüğünde, sonuçların şaşırtan olmadığını söylüyor.
İngiltere’de Ulusal Sıhhat Hizmetleri (NHS) çalışanlarının, iş yükünün ve kuralların çok ağır olduğu bir periyotta olağanın çok üstünde hastayla ilgilendiği belirtiliyor.
Araştırmayı yapan grubun başındaki Prof. Neil Greenberg de sonuçların NHS için “uyandırma alarmı” misyonu görmesi gerektiğini söyledi:
“Semptomların yükü ağır bakım ünitesi çalışanlarının kaliteli bakım sağlama yeteneğine büyük ziyan verebilir. Birebir vakitte bu çalışanların hayat kalitesi üzerinde de olumsuz tesiri oluyor.”
Greenberg’e nazaran mesleğe dayalı ruh sıhhati bakımı sağlanmalı bu bireylerin terapiye erişimi kolaylaştırılmalı.
Romford’daki Queen’s Hastanesi’nde ağır bakım hemşiresi olan Victoria Sullivan, konuta döndükten sonra o gün hastanede olup bitenleri düşünmekten uyuyamadığını söylüyor:
“En makûs anım, bir hastamın öldüğünü telefonda sevdiklerine söylediğim andı. Hastanın akrabalarının çığlıklarını hayat uzunluğu unutmayacağım. Birine bunu telefonda açıklarken, onlar tüm kalpleriyle haykırarak ağlarken yalnızca ‘Çok üzgünüm’ diyebilmek, bizi önemli manada travmatize ediyor.
“Onlara ne kadar üzgün olduğumu söylerken bir yandan da aklımın bir köşesinde şu oluyor: Gidip ilgilenmem gereken üç hastam daha var, serumlarının yenilenmesi, ilaçlarının verilmesi gerekiyor. Yardım bekleyen bir de hemşire var.
“BU SUÇLULUK DUYGUSU ÇOK AĞIR GELİYOR.”
Portsmouth Hastanesi’nden diyabet uzmanı Prof. Partha Kar, “Tüm farklı olasılıkların içinde insanların hayatta kalma savaşı vermelerini izlemek hakikaten lakin nitekim çok güç.” diyor:
“Tüm uzmanlık alanlarından iş arkadaşlarımla ortamızda hastalığa yakalanma oranları çok yüksek. Kimileri bu kadar ağır hasta görmeye de alışkın da değil. Bunun her bir sıhhat çalışanının ruh sıhhati üzerinde yarattığı etkiyi de görmezden gelemeyiz.”
Bir NHS çalışanı da, “Ön cephede çalışan NHS açlışanları için çok sıkıntı vakitler. Bu sebeple travma yaşayan ve bağımlılık problemleri ortaya çıkanlar başta olmak üzere ruh sıhhati olumsuz etkilenen sıhhat çalışanları için kimi çalışmalar yapıyoruz.” diyor ve halkın da buna dayanak olabileceğini söylüyor:
“Halk da tabiplere ve hemşirelere ellerini pak tutarak, maske takarak ve toplumsal araya dikkat ederek yardımcı olabilir. Böylelikle hastaeler üzerindeki baskı azalır ve daha az insan hayatını kaybeder.”
Cumhuriyet
