İstanbul 16 milyonluk bir megakent. Kim öle, kim kala, kim nerede oynuyor, kim nerede dans ediyor, kimin ne kadar haberi oluyor? Hele bir de ortaya pandemi girip mart başından beri hayat durunca, kültür sanat, meyyit uykusuna yatınca? Görüldü ki pandeminin biteceği yok, yeni olağan şartlarda hayatı yine yaşamaya başlamak gerek, kurumlar da el attı, etkinlikler başladı.
TEK KİŞİLİK TAKIM OYUNU
Şamil Yılmaz’ın yazıp yönettiği oyunu Sezen Keser tek başına sırtlanıp götürüyor. Alışılmış ki gerisinde bir takım var fakat oyuncu, sahnede tek başına bir saat boyunca hem oynuyor hem oynuyor! Yani tiyatro da yapıyor, dans da ediyor, monolog yapıyor, mim yapıyor, tüylerimizi diken diken ediyor, boğazımız düğümleniyor, kalbimiz sıkışıyor, gözlerimiz doluyor, ellerimiz terliyor; oyun bittiğinde, yıkılmış, öfkelenmiş, örselenmiş, kala kalıyoruz. Sonra kendimize gelip, ayağa kalkıp alkışlıyoruz, azıcık. O denli etkilenmişiz ki coşamıyoruz bile alkışlarken!
Şamil Yılmaz’ın bir röportajında anlattığı ve yapmak istediği ise daha sofistike. Oryantal dansın uygulandığı ve izlendiği biçimiyle erkeklere çıplak bayan vücudu üzerinden sunulan bir eğlencelik değil, bayanın kendi ruhsal gelişimi için ortaya çıkmış bir çeşit ritüel olduğunu savunurken bunu Meryem’e dansı öğreten Arap Haifa’nın lisanıyla anlatıyor.
İzleyicinin net olarak algıladığı ise bayanın kendi olmak istemesi, buna müsaade verilmemesine, sevdiği erkeğin canavara dönüşmesine, şiddet uygulamasına razı oluşu lakin razı olamadığı şeylerin öfkesiyle başkaldırı ve intikam.
İsyaaaan! Bu öykülerden çok yaşanıyor diye bir saatlik etkilenmeyle mi kalacağız, güçlünün güçsüzü kaba kuvvetle, parayla, hayat zorluğuyla ezdiği tertibe isyanına el uzatabilecek miyiz? Sanatkarların yapmak istediği tahminen cinayet güzellemesi değil ancak en azından baktığımızı görmemizi sağlamak. Evet bakıyoruz fakat ne kadarını görüyoruz sahiden?
Cumhuriyet
