Fotoğrafçı olmak bu türlü bir şey, neyin nerede çekilmesi gerektiğini görmek. Kadrajı evvel gözünle yapmak. Gerisi teknoloji ki şimdiki makineler onu bizatihi yapıyor! Haber fotoğrafçılığında hareket ve vaka kıymetli, portre fotoğrafçılığında duyguyu yakalamak. Muhsin Akgün, Radikal kültür sanat servisinde çalışırken İstanbul’un renkli ve hoş vakitleri, her gece bir konser, bir aktiflik kovalıyor. Gündüzleri ise sanatçı portreleri çekiyor. Müziğe olan tutkusu, gittiği konserlerde yalnızca fotoğraf çekmekle kalmamasının nedeni; genelde birinci iki üç kesim için verilen fotoğraf çekme müsaadesi bittikten sonra geriye çekilip konseri izliyor. Ve bazen hiç beklemediği bir kareyi orada yakalıyor! Ki zordur konserde fotoğraf çekmek. Işık, açı, hareket hiçbir şey denetiminiz altında değil, gerçi anlatıyor: O müsaade verilen üç kesim için müsaade verilen sahne önünde, ışık ve sanatkarların birlikte olma durumu, her şey evvelden planlanıyor. Koskoca sahnelerde her biri bir köşede koşuşan sanatkarlar, çekim için seyirciye muhakkak etmeden bir ortaya geliyor. Sahne ışıkları ona nazaran açılıyor. Müsaade müddeti bitip fotoğrafçılar geriye çekildikten sonra ise her şey müzisyene nazaran değişiyor.
Muhsin, on yıl boyunca çektiği konser fotoğrafları yere göğe sığmayınca onları bir kitapta topluyor. Birinci kitap, 2010’da 800 konserin içinden seçtiği 204 konserin fotoğraflarından! Düşünün nasıl bir çalışma, her konserden yüzlerce fotoğraftan seçim yapılıyor. Bir on yıl daha geçiyor: 2020’ye geliyoruz. Ekonomik kriz, darbe teşebbüsü, kimi vakit terör, kimi vakit vakalar, İstanbul’da müzikli geceler, gelip giden dünya yıldızları azalmış. Tekrar de 437 konsere gitmiş, fotoğraf çekmiş arkadaşımız; bu sefer 190 konserden seçtiği fotoğraflarla ikinci kitabını yapıyor: “Söz ve Müzik İstanbul!”
EN ÜNLÜ MÜZİSYENLER…
Muhsin Akgün’le bu seyahati konuşmak için stüdyosunda buluştuk. Bir fotoğraf albümünü andıran kitabı anlatmaya kalkışmayacağım. İçinde her biri farklı konserlerden, dünyanın en ünlü müzisyenlerinin İstanbul konserlerinden duvara asmalık fotoğraflar var. Onların içinden seçtiklerimin hikayelerini anlatmasını istiyorum. Her konseri yaşar üzere anlatıyor, her saniyesini hatırlıyor.
Bombay Bicycle Club’un bir fotoğrafı var: Müzisyenler en geride yağmur damlaları ortasından hayal meyal seçilirken ön planda tempo tutan seyircilerin elleri gözüküyor. Bu kareyi kendisine ayrılan müddet bittikten sonra en geriye çekilip konseri izlerken ansızın yağmur bastırınca makineyi çıkarıp çekmiş. Çoğunlukla yaptığı bir şey değil. Hatta sanatkarla konser sonrası birlikte olmaya devam ediyor fakat artık fotoğraf çekmiyor, “Çünkü orada fotoğrafçı değil, hayranıyım” diyor!
‘PORTREDE DENETİM BENDE’
Ya portreler? Stüdyoda çektikleri? Orada olağan hem işi iyi yapmak, doğal olması hem de çekilenin beğenilmesi devreye giriyor. Gerçi şimdiki teknolojiyle şişmanı zayıf, yaşlıyı genç yapmak çocuk oyuncağı lakin ifadeyi yakalamak, duyguyu yerleştirmek öbür. “Çok sinema izliyorum, o bana portre çekimlerinde çok yardımcı oluyor” diyor. En çok konser fotoğrafı çekmiş olmasına rağmen beşerle çalışmanın daha keyifli olduğunu da itiraf ediyor. Halbuki birden fazla insan için poz vermek ne kadar zordur! “Portrede, modelle çalışırken denetim bende. Etrafındaki dekorundan ışığına, pozuna, direktör ne derse o olur” diye özetliyor. Madem o denli, işe fotoğrafçı olarak başlamış bir gazeteci olarak ben de ona uyguluyorum bu direktör ne derse o olur kısmını. Sayfa için poz veriyor, ben çekiyorum; latife şaka, çekiyormuş üzere yapıyorum fakat mizansen benden!
Pandemi periyodu, sonlar kapalı, kimse gelmiyor. Konserler patates oldu. “Zaten yoruldum, yıldım. Her konseri çekemem. Bundan sonra böyle” diyor. Doğal elindeki arşivi karıştırsa on binlerce fotoğraftan kaç kitap daha çıkar, söylemiyor!
Cumhuriyet